Kështjellë martesa ime..
me mure anembanë..
as Diell nuk shikoj..
as më të bukrën Hanë!!

Veç Era më godet..
çdo herë edhe më tepër..
dhe nga gjumi zgjon..
çdo gabim të vjetër!!

Se jeta është bizhoz..
nuk pyet për trimëri..
të mund, të lëndon..
pastaj qesh me ty!!

I vetëm mes muresh..
luftoj me fatin tim..
përgjakem, copëtohem..
por nuk gjej shpëtim!!

Dhe pse njerëz plot..
anembanë shikoj..
unë prapseprapë i vetëm..
në një cep qëndroj!!

Kjo martesa ime..
porsi një kështjellë..
shpirti kërkon rrugëdalje..
por vështirë se gjen!!!