Nga ballkoni i banesës
mbas teatrit kombëtar,
po e shikoj Prishtinën
dhe dëgjoj zërin e saj.

Nga kjo lartësi vërej përreth,
hedh shikimin sa më larg,
ai ndalet kur fillojnë kodrat,
që Prishtinës i shtrihen pergjatë.

Herë më duken si kurorë,
herë ngjasojnë me një gjerdan,
Hyjneshës i shkojnë aq bukur,
nurin më shumë ia shtojnë asaj.

Çdo herë dhe më tërheqëse
bëhet ajo në sytë e mi,
dua ditët mos të shkojnë
dhe kjo kohë mos t'njeh kufi.