Qielli i ngjan guackës së detit Jon
me rërën shpërndarë nëpër tokë,
një blu në dukje aq e pafund ende e brishtë,
çan drejtimin në mes të kuptuarit dhe çmendurisë
duke plotësuar njëri-tjetrin,
si në leksionet pafund të klubeve rreth letërsisë,
si të vërteta hyjnore në të drejtën e tyre
për të pushtuar mendjen time,
turfullojnë dyert,
duke e bërë atë të panevojshme për të marrë erën e tymit,
të bishtave të pafikura si germat çalamane mes shkrimit,
lë mendimet të fluturojnë të lirë,
të liruar plot dashuri jashtë në horizont.

Nëse brenda fotografive mbyllet pritja e ngrirë,
ajo me siguri do të vdesë,
por edhe kështu,
mes tymnajave ajo është e fshirë,
madje s’mbetet as edhe në kujtesë.
Unë kam qenë i gatshëm ta mbaj shumë fort,
derisa pashë qiellin si guackë joniane sot,
Retë e mbushura reflektuan në ujë,
paralelisht derdhën lotë në guackë,
kujtova fytyrën tuaj plot bujë,
nga larg e ndjeva se u kishte rënë fjala në grackë.