Sa ishte errësue dhe qielli
Asgjë nuk shihej nga terri
Ishte qetësi shumë
Pa asnjë sy gjumë.

Isha e lodhur nga vetmia e shkretë
Isha e lodhur nga hallet që sjell kjo jetë.

Doja vetëm pushim
Që ta çˊlodhja trupin tim
Por papritur dola tek dritarja
Ia dhash një vështrim nga jashtë
Seç hyra në mendime
Ku s’ma lanë këtë shpirt qetë
Dhe lundroja si një anije
Thoja më vete me një zë të fortë
A do bëhet mirë për mua
Seç dëgjova një zë duke më thënë
Po si nuk do bëhet mirë oj bijë
Ishte zëri i nënës që më këshilloj me butësi.

Nëse ti ke besim në vetvete
Do ia arrish tˊi realizosh ëndrrat tua.