Si cigarën që e djeg shkrepsa
Digjëm me mallëngjim
Asgjë s’më mbet nga e kaluara
Veç fotografia jote si një kujtim.

Në këtë pranverë
Pres që të vishë
Me zërin e bilbilit
Me gjallërinë e natyrës.

Pres ta këndojmë këngën
Me të bukur të dashurisë
Nën hijen e blirit
Të ia themi melodisë.

Në ritmin e telave të gitarës
Të shtrihem në gjoksin tënd
Së bashku tˊ i shikojmë yjet
Nën hijën e hënës.

Sˊka mbetur dhe pakëz
Mallëngjimi dhe dashuria
Do bëhen troq
Një laramani ndjenjash e bëjmë.

Sˊdo na del asnjë pengesë
Tˊi mbajnë në distancë të largët
Dy trupa që duhen
Ka mbetur edhe pakëz.

Lumturinë e pafund
Do ta dhuroj
Vetëm ke durim.