Penën e mora t’ia nisi vargut
Atëherë kur mbrëmja filloj
Yjet i vizatoja kuq e zi
Ndër ta më shumë ndriçoje ti.

Ti yll, që dritën lëshon mbi mua dhe letrën time
E më bëhesh vargu i kësaj poezie
Nga malli nuk mundem veten ta mbajë
Shpërthyer në lot, me zë fillova të qajë.

Lotët pikuan nw mua dhe në këtë letër
Mbetën në çdo varg që formoj

Dënesjet e mia dëshmitar mungese
Dhembja u bë pushtues i trupit tim
Dashuria ndaj teje s’lejon kurrë harresën
Buzëqeshjen e ëmbël më le si kujtim.

Tani më je shumë larg
Në mes yjeve tw tjerë
Si dritë reflekuese ndrioçn
Nuk më lenë vetëm si neon.

Edhe pse shumë larg
Në muzgun e mbrëmjeve
Ti më shoqëron

Kujtimi më i bukur
Momentet para tre vitesh
Që më ledhatoje
Çdo herë kur flija në gjumë.

Territ shumë ia kisha frikën
Prania jote atë frikë ma largonte.

Kujtimi i yt i bukur
Mua sa më ngushëllon
Ndriçimi n’distancë të largët
Shpirtin mua ma qetëson.

Edhe pse s’mundem
T’i bëj ballë ikjës tënde
Do mbetësh për mua
Çdoherë yll i pashuar.

Më i bukuri i galaktikës.