Prindërit e mi shkuan në Tiranë
për një vizitë.Unë do qëndroja me vëllain e madh.
U gëzova shumë.Mund ta kaloja kohën duke luajtur bashkë
me të, pa u shqetesuar për asgjë.Por vetëm një orë më vonë
vellain e thërrasin shokët.Ai do dilte një shëtitje.Mua më pyeti
nëse mund të qëndroja vetëm fare.
Asokohe isha njëmbëdhjetë vjec.Unë i thashë po dhe
se nuk do te frikesohesha.Por me kete fjalë gënjeva
veten time.Gjithsesi unë bëra kompromis që të qendroja
Asgjë nuk u duk e frikshme fillimisht.Po luaja me top.
Mu duk një ditê si gjithê të tjerat.Por sa hap e mbyll sytë
cdo gjë ndryshon kur ndodh ajo që shpresoja të
mis ndodhte.Ikin dritat.Qetësia qe në momentin e kulmin
e saj.Ajo të përpinte të gjallë.Cdo tingull apo kercitje, qofte dhe ne kufijte e inekzistences
më shkaktonte frikë dhe nervozizëm.Drita e vetme që deportonte
në terr ishte ajo e Hënës.Po të mos kishte qene kjo dritë
nuk do e dalloja se a ndodhesha në shtëpinë time
apo në ndonjë tokë të mbinatyrshme.Eca me pak hapa të lehtë dhe të drobitur
për të kërkuar një qiri.Kur po kërkoja me dorë
arrita ta gjeja bashkë me shkrepset.
Kur e ndeza atë qiri seç mu qartësuan mendimet.
Aty ku kishte dritë fillova të qëndroja mirë dhe
momentalisht i qetë.Kur dëgjova një njeri që po jepte
shpirt në banjo, mishi mu bë kokrra.
Zemra më rrihte fort.Nuk dija cfarë të bëja në
ato momente.Ta shpëtoja atë apo të harroja gjithcka
e të merrja një sy gjumë.Kjo pyetje më brente.
Ndërgjegja ime e ngatërruar me frikëra dhe paranoja
nuk ma lejonte që të vdiste ai.Ai kolliste therazi khou khou khou dhe rënkonte
me të madhe.Sapo po nisesha, vura re se kolla therëse u zhduk.Në atë cast
mendova se mos ky njeri që as nuk e kisha parë por
që ndjeja mëshirë për të kish vdekur.Vrapova drejt banjos e nuk më zuri syri
asnjë njeri.Nuk më ngeli gjë tjetër të bëja veçse të pyesja se nga erdhën
ato kollitje.Por tani pashë se gjithë ai moment tragjik
nuk ishte gjë tjetër vecse pjellë e imagjinatës sime
në momente ankthi.Po pra, zhurma shkaktohej nga cezma.
Kjo tregonte se uji do vinte në shtëpi pas pak minutash.Gjëja e vetme që
nevojitej të bëhej në ato çaste nuk ishte
të shpëtoja dikë, thjesht të mbushja shishet boshe
me ujë të bollshëm.Cerek ore më vonë dritat erdhën sërish.
Kur ato ndicuan sytë më dhimbnin.Isha i turbulluar
Me kete dua të them se isha zhytyr në një botë të formuar
nga tmerri, erresira, nënvetëdija dhe vetmia.
Nuk vonoi shume dhe vellai im erdhi ne shtepi.