N’agimin e pranverës
kam andërr t’ pres krahëhapur
Pêr dashunin’ q’i kurr’ bashk’ s’e gzuem

Njoh mirë c’a dashnor’
E, kurr’ nuk u deshtën
Jetuan bashk’ për hatër t’dikujt tjetër
E fëmijët mbeten pa mbiemën
Për dashnin’ e tyne t’gjith’ u trishtuen
Sonte n’kët pranver’ kur ik’ zemërimi
Ajo dashuni mbetet si gëzim i parrëfyem
Ndoshta do t’harrohet shpejt’
Do t’vdes’ poeti
Do t’vdes’ poezia
Askush s’do t’rrëfen
Për tradhëtit’
Si Heloiza e re
Kur theu heshtjen n’planetin ton’
Tani t’kërkojn’ nuse dit’ e nat’
Po shoqen tande s’e gjejn’ askund tjetër përpos n’pasqyrën t’ande
Ose n’përrallëzat e Onikut
Apo në vargjet e Homerit
E vasha e etun’ për hanën n’lindje
E diellin n’perëndim
Mbeti e shtrirë në shtratin
E njomur me lang’ dashunie
Duke pritur
Diellin t’i lshoj’ rrezet t’a ngrohê
Dhe hënën ta puhitë drejtë gjumit t’pakthim’
T’çmallet n’argëtime…