Këtu afër detit,
valëvitet lutja ime për kthimin tënd…
E erërat më rrëmbejnë padiktueshëm
Në këtë natë të etur për shiun…
Për shiun që vetëm unë e ti e njohim!
Dëgjoj se si i marrin erërat fjalët e thëna,
dashuri e pajetë…
Shumë herë të pata thënë,
Mos më thuaj të dua,
por të lutem më duaj!
Lutem tërë natën,
Herë para reve,
herë para yjeve…
Herë para teje,
që je thellë në mua, e s’të shoh askund!
Si të lutem, kur lutjen time askush s’e dëgjon…
Kur dhimbjen time askush s’e ndjen,
E unë këtu duke u puhitur
Herë nga dhembja,
herë nga dashuria,
S’di çfarë kërkoj nga jeta
Dhe drejtohem me zë të lartë nga qielli…
Të lutem mbaje për vete këtë timen fshehtësi,
Lakuriqësinë time s’e njeh askush më mirë se Ti,
o qiell!
Dikur kur pata humbur
në horizontin e epsheve të yllit të zjarrtë,
Dhe këto shkreptima nga thyerja e shpirtit tim,
Që përshkojnë fizikun tim të njomë nga dashuria
O det që këtu pranë të kam,
tregoj yllit tim atje lart
Qe ai është ëndrra ime e artë…
Dhe lutem qe t’më presë n’freskinë mëngjesore
Për t’filluar, këngën e pakënduar…
Dhe thuaj, që ai s’ma njeh dot etjen që kam për të…
Lute që thirrjen time të ma dëgjoj,
dhe të mos tretet nga dallgët e këtij deti
që gëlltiti edhe dashuritë lakonike!