Ambëlsisht do t’puthemi si fëmij’
Dashunia do t’metet n’ledhatim t’flokëve tona
Do t’mbaj n’mend si yll i mbramjes pa mbarim

Si diellin veror q’i përcllon’
Si detin e rrëmbyem q’i merr jetna matanë

Do t’ mbaj mend si qiellin q’i mban fshehtësitë e botës për vete
Do t’mbaj mend si natën, si natën e egër q’i pret ta gëlltisë dikë, por vdes urie

Do t’mbaj mend si dimnin e acartë në shpirtin e stinës
Do t’mbaj mend si dhimbjen e nanës për fëmiun

Do t’mbaj mend si trishtimin pas humbjes së nji dashunie

Po kurrë s’do t’mbaj mend si yll në qiellin t’em
As si lule n’kopshtin t’em
As si figurë n’vargun t’em
As si pikëllim n’kujtimet e mia

S’do t’mbaj mend gjatë, se ti ike…
Ike… bashkë me trishtimin e humbjes
Dhe ty kurrë s’do t’mbaj mend për dashunit’ e rrëfyeme

Nji dit’ do t’kujtoj se si ikin njerëzit nga kjo botë e egër
Duke mos ditur kurrë ç’është dashunia.