Më ka marrë malli për ty,
Më ka marrë sa nuk thuhet,
Kur mendoj se s’jam aty,
Zemra ime sa nuk shuhet

Më mungon prania jote,
Aq sa yjet sikur shuhen,
E ngushëllohem pas një gote,
Që m'i bën ëndrrat të duhen.

E mendoj unë si i marri,
Me dëshirë, me mall e shpirt,
Se do jemi, si më s'pari,
Një fanar që lëshon dritë.

E me mendje rri e bluaj,
Kohët që s’janë më kohë,
Dhe s’pranoj të jem i huaj,
Në mungesën mbush me lotë.

Tek e fundit çfarë kërkoj,
Historia të mos zhbëhet,
Rri, vetveten torturoj,
Pas enigmës që nuk gjendet.

E e thënë për fund së fundmi,
Djegë dashnia, si një kashtë,
Hallall shpirti, hallall mundi,
S’ka më mirë se me u dashtë.