Trokitën, kur patën nevojë
E sot, s’më njohin më…
Atëherë u mekej fjala, gremiseshin te loti
Ç’pata m’i morën, veç shpirtit
Atë t’a merr zoti

Ndodh të më shfaqen si hije
As nderi s’i grish, as pendimi
S’kam ç’bëj
Kthej kryet mënjanë,
më mbyt ngashërimi!