Fjalen e ngrohte mbeshtjelle me embelsi hyjnore,
qe kishte humbur rrugen ne shtigjet e kohes,
e gjeta sot ne nje trotuar mbi buzen e thare,
te nje nene qe capitej neper hapat e loteve.

Ndalova para saj sikur e njihja prej kohesh,
dhe loti s'me pyeti por rrodhi ngadale,
dhe tani qe vargjet po nxijne kete flete,
lotet s'me ndalen dhe pse mundohem t'i ndal.

Nuk do ta besoni se sa keq jam ndjere,
kur doren e dridhur vuri mbi doren time,
ma puthi neper lote me shpirtin e vrare,
dhe uratat m'i fali kur mund t'ua falte femijeve.

Nuk kisha guxim t'ja lendoja plagen,
se koken vari me lote mbi supe,
i thash vetes, mos i'a prish rrjedhen loteve,
ndoshta gjen paqen dhe me ta qetesohet.

Fjalen e mire me nje dhurate ja vura nder duar,
shpertheu lotet nga syte e kuqe flake,
dhe si nenen time mes loteve e perqafova,
ndersa largohesha me zemren te vrare.

Nuk gjeja fjale qe shpirtin pikellim ta qetesoja,
dhe pse ajo tashme kishte ikur shume large,
ndoshta ndonjehere rruges prape do e takoja,
ate nene te brengosur qe kushedi se c'ben valle?!