Jetoj pranë lumit, ku etja me flak,
ku shpirti me digjet për një pikë të vetme uji!
Jetoj në një vend, ku ajri më helmon,
ku jam ngulfatur në realitetin e hidhur!

Jetoj në një qiell, ku s’ka diell
edhe pse më thonë se ai po ma ngroh trupin,
por unë nuk po e ndiej dot,
sepse po jetoj sipas instiktit të huaj,
që mua më pengon të ndiej!

Jetoj aty ku ëndrra ka mbetur hië më shumë:
vetëm një ëndërr e trishtuar,
sikur një ëndërr e zbehur
nga e lëna pasdore!!!

Jetoj aty ku shpirtërat ndjejnë urrejtje,
sikur të jetojë mes tyre djalli i pamboshtur!!
Jetoj këtu, në mes të një humnere të pathyeshme,
ku ngrica e akullnajave ka ftohur gjakun e përflakur!

Jetoj aty, ku shpirti më vret,
ku e djeshmja dhe e sotmja janë një!
Edhe pse thonë se gjithëka ka ndryshuar!
Por unë, a jam edhe unë një qenie
që shoh, ndiej e dëgjoj?