1.
Në agimin e ditës,
kur qielli ndriçon
në ato rreze dielli,
më fillon muzgu,
s'mundem dot ta duroj
gjithë atë mirësi...
nuk e durojnë dot
këta syt e mi,
2.
Syt e mi të përlotur
s’e durojnë dritën,
për muzgun e mbrëmjeve
shtojnë preferimin...

Peizazhin e natyrës sime
sa shumë e kam mall,
si një femijë jetim
me mall për mamanë!
3.
Ah! ç’ pëlhurë e rëndë kohe
sytë m’i ka mbuluar,
ëdo gjë para meje
e ka errësuar,
në fund të një pafundësie
mezi shihet
një trup i cunguar!?
4.
S'mundem dot ta shoh qartë
a është mirësi e krijuar?
Apo është një djallëzi
që mua më ka shtrënguar?

Në mes të pyllit të shkretë,
në mes të mjegullave të dëndura
e shoh një dritë pa fund...
por të vazhdoj,
s'më thotë dot zemra!
5.
Sepse këto këmbë shkëmbore
e këta sy të verbuar,
ta shijoj aromën e jetës
asnjëherë nuk më lejuan!
6.
Të shoh kaltërsinë e qiellit,
të shoh dritën e diellit,
të shoh dritën e hënës,
është sikur
të ndjesh dashurin e nënës!!!
7.
Por kjo dashuri amnore
gjithë jetën më ka munguar,
dhe pa dashurinë e shpirtit
jeta ime s’është jetuar!!!