Arbëria matanë detit
na kujton se të huaj jemi te ky dhé!

Dëgjohet përmallshëm,
zë i vëllezërve tanë.
Godet thellë në shpirt,
kushtrim i De Radës.

Qan përvajshëm,
zemër e copëtuar,
qan arbëreshi,
në dheun e huaj.

Vajton e bukur lule:
Oh, e mjera unë!
Ferrat e pamëshirshme,
më luftojnë me dhunë.

Si zambak nën hije,
rritet në vetmi.
Gërryhet ai në shpirt,
për nënën Arbëri.

Bërtet me lot’ në sy:
Mos pafsha diell as hënë,
as qenin me zinxhirë,
që jeton pa nënë!

T’u laj këmbët dua,
vëllezërve të mi.
Se sa të jetoj,
si në ferr të zi!

Nder është për mua,
të jem kështu i varfër.
Pasuria ime,
është emri i lartë, Arbër.

Me mall pres të vdes,
të kem krahë si engjëll.
Të shkoj tek nëna ime,
t’jetoj në t’ngrohtën zemër.