Pak po më jep, jeta ime,
e tepër po lyp nga unë (Ali Podrimja)

Është koha e vetmisë,
kohë e pakohë në hapësirë.
Megjithëse qielli e ferri,
vetminë shqyejnë pa mëshirë.
Më shqyejnë mua...
E unë u bëra fli, jo për vete,
as për shenjtër, as për djaj.
U bëra fli e një ekzistence,
të vrarë në ekzistencën time.
Është koha e vetmisë,
kohë e pakohë në dhunë.
Është koha kur jeta më jep pak
e tepër po lyp nga unë.
Dhe kur të vdes,
një grusht dhé të zi do më japë.
E mbi varr do qëndrojë përgjithmonë,
me duart e shtrira si lypëse.
Me ato duar, duar të frikshme,
të lyera me baltë,
që s’bëjnë gjë tjetër,
veçse lypin, lypin dhe në varr.
Është koha e vetmisë,
kohë e pakohë, në yjësinë tonë.
Është koha, kur unë jam vetëm,
në kohën e pakohë,
në kohë e në hapësirë
dhe shoh i çuditur duart e jetës,
në çastet e pajetuara,
si duar që lypin mëshirë,
si duar që lypin dhe në varr...