Madhështi e madhështisë
Urtësi e urtësisë
Butësi e butësisë
Ato fjalët tuaja të ëmbla
Janë burim i lumturisë

Nënë- ti që më doje
Edhe kur nuk e bëja veten
Ti që më lavdëroje
Edhe kur s’ e thosha të vërtetën

Ty që më buzëqeshje
Edhe kur meritoja ca mërrola
Gjithmonë të doja
Por atëherë s’ dita e nuk fola

Çdo fjalë që nxjerr për ty
Del nga thellësi shpirti
Kujtimet më bëjnë të ta shoh
Dorën që e tundte djepin
Atë dorë që më rriti

E me fjalë e shprehjet tuaja
U rrita, jam bërë burrë
Shkuan shumë vite pa ty
M’u bënë shumë thinja
Për t ‘mos harruar ty kurrë

Zëri nuk më ndahet prore
Se janë ninullat që m’i këndoje
Në kullën me gurë
Nënë, sa shumë më doje

Ti gjithmonë mendoshe
Se si të bëheshin urat
Edhe pse ti s’ma thoshe
E di që vendosnin burrat

E kur të lypsej ndihmë
Ti prapë ikje e vije tek unë
Këngë e fjalë me ëmbëlsi
Deri sa më vëje në gjumë

Nënë mbetem me shpresë
Se do të të takoj
Edhe atje, ku je, në amshim
Tash tërë jetën vetëm uroj
Se do të jem me ty
Nënë, o shpirt im.