Pemet sa po shkunden gjethet e fundit,
Debora ka nisur, e nuk di te ndalet,
Qyteti ka heshtur trishtueshem,
As lumi nuk i perplas me valet.

Dallget e debores me trondisin shpirtin,
Era qe fryne nga malet, deboren perplas,
Flokzat rreshqasin mbi fytyren time,
Dhe une i menduar ve buzet ne gaz.

Rete te ngarkuar ne qiell shkojne e vijne,
Plot me debore qe me zgjoi nostalgjine,
Kujtimet me derguan shume vite perpara,
Tek lozja me debore me cizmet e cara.

Boshllek po ndjeje ne fund te shpirtit,
Sa shume do te doja, ta ktheja ate kohe,
Ndersa ajo iken fluturimthi para syve te mije,
Ta ktheja e te lozja me topa bore, si dikur femije.