Dikush theu një hardhi,
Askush s'u ndëshkua, as herët, as vonë.
Hardhia nisi të qajë si njeri,
Edhe pse njeri si thonë.

Hardhi janë thyer edhe tjetër herë,
Buzë mbrëmjes a në mes të ditës.
Më pas i kanë hedhur si një gjë pa vlerë,
Si rrobot shetitës.

Dikush e theu një hardhi,
S'e lanë të vazhdonte e qetë jetën.
Një gjë e thjeshtë, por që qan si njeri,
Dhe që s'e di të vërtetën.

Këtej e tutje, askush me këtë emër s'do t'i flas,
Sido që e pati një fund të tillë.
Edhe pse një emër të mirë e la pas,
Edhe pse që njëherë qau si fëmijë.