Në këte jete nuk mundesh mu ndal.
Nuk mundesh me ndal kohën e hapat tua, ndersa po ecën.
Duhet të ecësh para pavarsisht gjithçkajet,
dhimbjes, tentativave, shpresave të kota, humbjet e kohës,
sidomos faktit që njeriu mund të filloj të konsumohet.
Të marrun nga era si të ishim pluhur.
Perpara ishim shkemb.
Të rand.
E une nuk mundem më leju veten mu ndal.
Do kisha dasht shume.
Me gjet qëtesi.
Prej cdo goditje që marr.
Gjithashtu une nuk mundem me ndal veten të kerkoj per gjanat që realisht du.
Edhe pse kostoja e çmimit asht e nalt.
Sepse asht e vetmja gja që më lumturon.
Jam gjithmone me mendimin që njeriu s'duhet të vdes i vetem,
por t'jetoje më dike, me dike që e duron.
Kshuqe shpresoj që dikush të jete dashni per mu.
Që të jete gjithcka si që shikon rreth e rotull
dhe të ban me buzëqesh pa asnje lloj arsye.
Thjesht të gjesh dike ne anën tjeter që ka me të sjell perhere paqe.
Kam provu gjithçka por nuk ja dal.
E vetmja gja që mund të baj asht të te pres që t'vish vetem per mos të qendru vetem.
Por jam lodh shumë kohë ma perpara duke prit, kam humb durimin.
Gjithsesi asnjehere s'vjen diçka e mir e nuk mundohem aspak.
Shpeshherë pres që jeta të me sjell gjithçka që mu mungon si bjen deti dallgen ne bregdet.
Por nuk ndodh do ishte teper e thjesht.
Çdo gje meritohet me sforcimin e madh per me i arrit gjanat.
Por ne ndryshim me të tjeret une sforcohem teper por nuk fitoj kurrë ate që deshiroj.
Kshuqe të pakten ja vlen me vu veten ne loje...
Në fakt nuk kam asgja me humb asgja!
Vazhdoj të eci në rrugetimin tim edhe nuk e di se ku do arrij.
Mund të humbas pergjithmone ose ta gjej veten ma ne fund.
E vetmja gja që di asht se sdo ndalem se luftuari per gjithçka që du.