Në heshtje e takova ashtin tim
I paskan kafshue mollat e ndalueme
Kur faqja e historisë sime u bë e hidhur
Edhe sy i verbuar i Portës së Jelisesë

Në Shen Stefan u çmenden shekujt
Heronjtë mbetën peng të lirisë
Më kafshuan cili zgjohej i pari i lirisë

Si s’më lanë pak tokë të pandarë
E kasha ndarë me miken time çame
Kur të kishim pushue në Kopshtin e Edenit
Në krojet e Ali Pashë Tepelenës n`Çamëri

E di si të jetohet në teatrin lakuriq
I urryer edhe nga dehja e vetvetes

Jam thyer nga qëndrimi im burrënor
Më mirë të bëhem kalorës venedikian
I dashur për puthjet që engjëjt na i falin

Më kanë qujtur palaço disa të pa fytyrë
Pse e rujta fjalën në muzeun e zemrës
Çmendurisht kohët luftojnë për të më urryer

Diellit i bëj lutje dritën kurrë mos ma ndal
Po nuk i pashë yjet herët çdo mëngjes
Për heroinën e luftës jam gati të vdes

Kanë vërshue lumenjt në sytë e tu Erna
Më kanë pushtue thellësitë e Titanikut
Më urrejnë pse fjalës i qëndroj n’besë t’ mikut

Po ia kthej tokës borxhin që më fali për yjet
T’i them diellit të mos ma fikë dritën veç sonte
Edhe unë të digjem siç është bërë hi bac Ademi

E di se nëse ulëm këmbëkryq Natën e Zjarrtë
Plisin e Gjergjit do ta shohësh në kokën e Prometheut.