Shkruaj se e di se ju duhet miqve një fjalë
Ajo e bukura t’i mbanë në jetë të gjallë
Kam më shkrue për yjet që më s’janë vet
Mbi re ka kohë që kanë ba shoqëri të re

Më duhet të shkruaj për t’ia kujtuar vetes
Se dikur isha pesë shekuj i robëruar
Për besë fjalën e kisha të trashëguar
Për këtë flasin lapidarët nëper secilin lokalitet

Për të bukurën ec e mos e thuaj një fjalë
Kur rri me ty dhe të shndërron në hyjni
Shumë kam për të shkrue për të vërtetën
Nëse nga aty kam liri të flas për jetën

Edhe çfarë më thot luftëtarja të shkruaj
Lirinë e trimit në teater e do ta ruaj
S’ka frikë nga dhembja e as nga shembja
Demonët e atdheut i di me emra

S’dua të shkruaj për urrejtjen asnjë fjalë
Ah sikur të ishte kjo e keqe veç përrallë
Të shkruj për hyjnitë kur të falin dritë
Buzëqeshja e tyre çdo ditë lart të ngritë

Të gjithë shkruajnë për rrënjët e Gjergjit
Por unë shkruaj të mos na marrin ca të huaj
Ec e mos shkruaj për këtë popull më gjuhë të Zotit
Mjerisht i ndarë në copa të Evropës

Ca në Anadoll e ca në botë si robot

Shkruaj edhe për motrën bije e konakut
Kur vjen të vëllai pimë kafe buzë oxhakut
Dritën e diellit nga larg ajo ma sjellë
Për të trëndafilat më të bukur unë i mbjelli.