E takuam në hollin e hotelit “La Mirage”. Miku im e kishte kushëri nga nëna. Shqiptaro-amerikani rridhte nga një familje me tradita patriotike. Dhe pse i lindur në Amerikë, ai e fliste shqipen si rilindës. Më solli ndër mend artistin e madh Sandër Prosi te “Udha e shkronjave”. Kish ardhur për punë tregëtie në Athinë, por kish interes të dinte për Shqipërinë. Fjala solli fjalën dhe biseda ndali te jeta e emigrantëve në Greqi.
-Jeni të organizuar këtu?-pyeti ai
-Kemi disa shoqata.
-Lëre, kuptova, si kudo ne shqiptarët. Por të paktën a e gjeni gjuhën?
E, herë e gjejmë, herë jo. Siç e thatë edhe vetë, kemi të gjithë dëshirën për të qenë kryetarë. Por kemi edhe njerëz që s’lenë fjalë pa thenë për të tjerët. Shpifin duke diskutuar se pse janë prishur 2000 dhrahmi për një aktivitet.
Dëgjo mor djalë, të donim njëri-tjetrin dhe punën më shumë se llafet, Shqipëria na mjaftonte e na tepëronte për të jetuar mirë. Por ja që kështu jemi… ju jetoni në Greqi, grekët i kini inat por jepu hakun. Lobi grek në Amerikë, kur është puna për të ndihmuar atdheun nuk i kursejnë paratë dhe nuk i zenë në gojë. Puna atdhetare, patriotike në megrim nuk matet me para. Ajo është e tejçmueshme. Ai që përgojon çdo inisjativë atdhetare në mërgim është i dyshimtë si njeri i asaj rrace, e i atij vendi. Bëni sa të mundëni për atdheun pa ka se kush iu a di për nder.