Përpëlitej trupit një afsh i nxehtë,
Tek digjej ëmbël, pastër, butë,
Si sobë e ngeshme pa një të metë
që brenda përcëllonte drutë!

Në mua dimri kish' plakur akujt,
Por vende-vende s'do mend që jo,
E jotja frymë tek fryma ime
dhe unë do shkrija, domosdo.