Në kohët e lashta jetonte një vashë,
të cilën zoti shumë e kishte dashtë.
E kishte pikturuar vetë me dorë!
Diamanti verbues dukej madhështor!

Jeta e saj qe ndërtuar për bukuri.
Papritur i hipi në kokë një marrëzi.
Me zell nën dritën e hënës u lut:
“ Në zemrën e kujdo që më sheh më fut”.

Hëna: “E ke menduar mirë se çfarë po kërkon?!”
Sepse universi çdo dëshirë ta plotëson.
Vasha:Po më dashuruan do kem gjithçka kam dash!
Hëna: “Veten paç në qafë, mos thuaj që s’të thashë!”

Të nesërmen çdokush që e shikonte e dashuronte!
Nga dashuria e tyre dhe ajo të njëjtën ndienjë provonte!
Sepse që të marrësh dashuri,
Duhet të japësh edhe ti!

Çdo dëshirë e zjarrtë realizohet paketë,
me të mirat dhe të këqijat e vet!
Sakrifica te dera të pret!

Vajmedet këtë se kish menduar!
Për uqër, luan, hipopotam ndienja kurre s’kish provuar!
Mishmashin se ndalonte dot!
Askush se meritonte t’i qëndronte në kokë!

Ditët kalonin dhe s’qe e lumtur si më parë!
Shpesh dëshironte veten të kishte vrarë!
Ndjente se ishte çështje kohe të shkallonte!
Me sa kosto të larte ju desh mësimin ta mësonte!
TE KISH KUJDES ÇFARË DËSHIRONTE!