E zhytur ne kte realitet te piset e te pakuptimte
Perpiqem te jetoj me njollat qe me kane mbetur,
Kjo papasterti po ndot cdo nerv si paralajmerim i dyshimte,
Ndoshta paralajmerim i shenjave qe mbesin nga hapat e hedhur...

Ky perjetim mbetet ne brendesi,
Fizikisht jemi pjese e ' normalitetit te perditshmerise',
Normaliteti ku te gjithe bien dakord per cdo gje, ,
Ku shfaqen ne cdo forme, vetem jo ate te vertetesise.

Çfare e ndan kte brendesi te piset nga mbulesa e normalitetit?
Frika nga ndotja, faji e turpi, devijimi nga mendimi i shumices, energjia e shpirti apo raporti qe kemi me persona te caktuar?
Pse ky qendrim pranues e perfshires ndaj vazhdimesise se fallcitetit...?
Ndoshta vet ne nuk ua besojme kte erresi tonen qe na ka pushtuar..

Qe pika me e thelle jona nuk shkon te kushdo, eshte e kuptueshme
Ama, ato papasterti te brendshme nuk fshihen perjetesisht,
Por, ne krijojme raporte te besueshme,
Ku nuk luajme ' normalitetin', por flasim, keshillohemi, bashkebisedojme intensivisht...