Ajo e kishte frike erresiren por e perqafoi ate,
E donte idealin, Paqen por mekatonte pa ze,
vetmia e demtonte boten e saj iluzjonale, por ajo vetem rri
Dukej e ngrire, e shkeputur sikur kishte humbur cdo ndjesi

Ajo dukej sikur kishte kaluar brenga
Megjithese nuk tregonte as copeza te tyre
I pasqyronte ne vetvete ato gjurme te erreta
Ndiheshe sikur ne misterin e saj nuk kishte "hyrje"

Rrinte ne ngrysje qe ishte zona e saj
Edhe, qeshte me nje ze te forte kumbues
Ndonjehere dukej sikur ndihej ne faj
Komplekse dhe me nje qendrim frikesues.

Ajo nuk kujdesej shume per njerezit
As per gjerat dhe boten perreth
E terhequr ne rrugen e ferrit,
Me brendesi te cmendur, , kaq keq!

Bota e saj ishte lufte mes shthurjes dhe idealit,
Ama, te dyja i rrinin mire,
Ne kaos mes gjetjes se Paqes dhe joshjes se Djallit,
Te balanconte kte gjendje, ishte detyra e saj e veshtire...