Me duart e ftohta mban nje liber te hapur duke pare shkronjat e tij te arte,
Ato shkronja te kthehen ne kujtime dhe te shfaqen para syve kaq qarte!
Ti i thua vetes se po lexon,
Por kaq gjate momente, ngjarje, persona shikon.
I sheh si mugellire personat dhe shume qarte ngjarjet,
S'do ti kujtosh apo kjo nga ty nuk varet?!
Ti perhumbesh ne kujtime dhe libri qendron aty i hapur,
Ky moment i zbrazet vazhdon me kohe te zgjatur.
Zgjat derisa ti lodhesh nga ato qe po kujton
Pastaj sersish shkronjat shikon.
Perpiqesh te lexosh fjalen qe krijojne germat,
Aty nis ti shohesh sic jane dhe jo si ti thonin ty zerat.
Zerat e arkivuara qe ti kthyen shkronjat ne kujtime
Ti po rendeshe ne te kaluaren dhe jo ne lexime.
Rikthehesh tek ajo qe eshte dhe jo tek ajo qe te coi " zeri i kujteses"
Nis te lexosh duke u muduar t'ja lesh melankokine harreses...
Ti doje te lexoje, jo te rendeshe pas kujtimeve
Por truri yt udhetoi aty pavaresisht se ti nuk e kishe pjese te vendimeve.
Vendimi yt ishte lexim, kuptim, mesime, por truri " tradhetoi"
Germen e beri kujtim dhe permbajtjen e fjales s'e lexoi.
Ti i the trurit " mjaft me kujtime, dua te mesoj!",
Kujtimet i thone trurit s'duam te rrime me ne hije sepse ne ekzistojme!
Truri si ndermjetes, i nxorri ne drite kujtimet e tua, por edhe te riktheu ne lexim se gjithcka ekzistenciale nuk zhduket dhe cdo gje qe marrin shqisat tona kane nje kuptim!