Ç’qenka kjo bote, ku mendjet e ulta sundojne si gra te liga
A thu se guximi mbante emrin e tyre ose e benin nga frika
Se ne perralla kishin degjuar pushtetin e miresise
Por mendjeulet mos e genje veten, mos ja humb vleren dashurise

Se ku ka buzeqeshje, lule, pranvere
Aty dashuri do kete perhere
E sado mundohesh te thuresh genjeshtra, e ta injorosh me ate pak logjike
Perseri nje lule dashurije do celi se dashurija nuk ushqehet me frike

E kur enderronjes mekatar nderohen, aty ka tirani nuk ka virtyt
Por dashurija eshte zonje e rende, nuk ka flatra te prera, duar me zingjire dhe as litare ne fyt
Madje madje shndrit edhe me fort drejt se bukures liri
E bota mbeshtillet nen te bukuren dashuri