Kisha mund me i then diellit mos ndriqo
Se kam nje yll qe mundet jeten te ma bej drite
Mirepo shpeshhere ka re qe futen midis nesh
Dhe t’i besoj asaj sikur kam pak frike

Kisha mund me i then ajrit mbaro
Se kam dikend qe me ofron natyren e gjithesise
Por si lule e brishte e kam te veshtire te rritem ne shkemb
Dhe jetoj ne hapsiren time mes planetesh te vetmise

Kisha mund mos me u ngroh kurre
Se zjarr i zemres se saj me mjafton
Kur jam afer saj ndihem sikur te jem ne furre
Por sikur brenda meje ky zjarr shpejt shuhet e perendon

Kisha munde mos me pi uje
Se ajo ka lot me mbush nje bote te tere
Por c’te bej shtratet e tyre brenda meje jane rremuje
E keshtu mbetet kjo pune si nje lot ne rere