Me thirren dhe mua mes tyre
U cudita cfare gjerash te bukura thane
Per ata qielli i magjepsur ishte plot me yje
Po per mua mbremjeve nuk kishte as hane

Me thirren dhe mua, ah cfare nuk thane
Dicka qe quhej diell shume u sillte gezim
E une trung i thate kot u rrija prane
Me boten time te zymte e plot trishtim

Pranova te afrohesha te mos dukesha i pavlere
Se ata me thirren a mbase dhe gabova
Aq shume po flisnin sa s’pushuan nje here
Por vendi im s’sishte aty, e ngadale u largova

Mendimet s’me lane rruges per ne harrese
Nen llampadare gjysem shuar rruges pa kufij
Aty ku e di qe pas ktheses perseri ka kthese
Dhe e di se asgje e papritur s’do vije

Nen mantel te zeze qiellor duke u endur pa fund
Librin e jetes e mbyll me kete poezi
Kot me kerkoni se s’do me gjeni askund
Se atje ku jam nuk ka asnjeri