425...
Dhe papritur, zhurma e një sirene më sjell në vete.
Isha humbur krejtësisht, duke numëruar hapat e mia mbi asfalt.
Nuk ishin vetëm numra, por një udhëtim që nisi ditën kur të njoha,
e më solli deri këtu.

Zakonisht, kur jam e lumtur,
s'e ndiej tokën nën këmbë.
Por sot, çdo hap rëndon si plumb,
i ngarkuar me kujtime
që s'e njohin fjalën fund.

425...
Kaq ishin edhe ditët që na mbajtën bashkë.
Dhe ja, ironia e fatit—kjo sirenë
zgjodhi pikërisht këtë moment,
si për t'ia shtuar dhimbjes sime
edhe një zhurmë më shumë.