Nuk e di si vajti filli ynë
si s’arritëm që të mbijetojmë,
nuk e di si djalli na thau shpirtrat,
pse urrejmë e më nuk dashurojmë?

Ngrica e arktikut
është ku e ku më e mirë
se sa mardhëniet tona,
borë e acar!
Gjysma e globit e ngrirë nga unë,
gjysma tjetër,
nga ti ngricë ka marrë!

Edhe po të duam
tani s’e shkrijmë dot,
sikur erërat e ekuatorit të marrim hua…
Unë të gjithë fajet t’i hedh ty
ti të gjitha fajet m’i hedh mua!

Është e trishtueshme,
vërtet e trishtueshme
që hodhëm në erë kaq vite dashuri!
Po…ja ardhka një ditë
e zymtë,
gjithë plagë
që pjell vetëm dhimbje dhe vetmi!