Ore..po ky deti, ska të shteruar,
një hapësirë, e pa mbaruar,
sdi ku fillon, sa gjat-e-gjërë,
e ka mbështjellë, globin e tërë!
tallet me qiellë, luan me retë,
si djep i foshnjës, lëkundet vetë.

Më pëlqen deti, ndaj s’ësht vështirë,
(t’) udhëtoj vetëm, si zogu i lirë,
në kaltërsi, ndjehem mbështjellë,
sikur largohem, në hapsir’të thellë,
dhe po ngritën dallgët, er’e furtunë,
kur qetësohen, ja shtroj me gjumë.

E dëfrej shpirtin, kur kam për fqinj,
do pula deti, dhe ca delfinj.
Kur shpërthejn dallgët, dhe shkumbëzojnë,
dhe re të zeza, detin mbulojnë,
vetëm ahere, zë të dyshoj,
jetën mbi ujë, pse dëshëroj..?!

Nëpër limane, sa her që shkoj,
ande nga erdha, prapë nxitoj,
mes turma njerzish, nuk mund të rri,
veçëm në varkë, ndjehem më’shtëpi,
siç shkon pas nënës, një kalaman
shkoj ku kam lindur, në oqean.

Mes dallgësh t’egra, në një furtunë
dhe vetëtimesh, q’u linda unë,
kope delfinash, dhe peshkaqenë,

vërshëllen afër, dhe një balenë,
zhurma e zogjve, nja-njëqind mijë,
ditën që lindi, në det fëmijë..

Banoj q’atëhere, pa derte fare
mbi pesdhjet vjet, jetën detare,
s’më mungon gjë, peshqit për shokë,
as kam dëshirë, të shkel mbi tokë,
dhe kur të vij vdekja, siç vjen për të tërë,
do jem në mes dallgash, në detin e gjërë.