Në derë të shejtnores,
gdhendë kjartë e bukur, një thupër.

Në oxhak të kështênit,
me kujdes e ruejtun, një thupër.

Në dorë të bariut,
vringllon kaq bukur, një thupër.

Në prroska t’Shqipnisë,
n’mes murrizash e lumtun, rritet një thupër.

Ndërgjegjja dhe shpirti,
sod larg janë tretë, mâ thupër s’ka mbetë!

Se bota harrue ka,
që shumë dashni ka mbrenda n’thupër…

Modernizim, shoqnue me çmenduni…
A mos thupra asht pak e duhet dajak…?

Se, siç ka ba Krishti n’Tempull
disa sod e kanë hak me i zhdapë n’dajak.

Eh, siç thotë fjala e urtë, unë prapë kisha thanë:
“Dajak ktij populli s’ka kush me i dhanë!”.

E për ata që me mue,
janë mrekullue, ta dini se edhe Krishtin e kanë frushkullue!

T’part mjaft mirë, ne na kanë msue,
se n’der t’Parrizit, asht thupra e bekue.

Në daçi pra, me shkue n’Parriz,
pranoni që thuprën, me jau ngjesh n’kurriz!

Nëse pranon shkopin qysh në rini,
ai mbshtetje e madhe ka me ken n’pleqni.

Si shkopi i Mosiut edhe i Aronit,
lè ta dimë prore, se thupra asht hyjnore!

Me kaq sa ju thashë, kuptonje edhe vetë,
pa thupër s’ecin para, as njerëzit, as qetë!