Lart jeton emri i shqiptarit,
si aroma e trëndafilave.
Me një gjuhë të mrekullueshme,
porsi kënga e bilbilave.

Porsi deti në fortunë
mirë ruan kaltërsinë.
Porsi ujë në burime,
jeton në verë freskinë.

Si malet nën mjegull,
rrijnë në qetësi.
Si kala kreshnike,
duron çdo vështirësi.

Si shtrat lumi, që gërryhet,
dhe nuk mbaron kurrë.
Kështu nderi që s’shuhet,
i shqiptarit, burrë.

Bashkuar me Atë Fishtën,
i lumtur dhe krenar.
Lavde i thur Zotit,
që më lindi shqiptar.

Nderuar qoftë natyra,
bekuar ajo nënë!
Që me gjak shqiptari,
jetën na ka dhënë.

Si shqipet e maleve,
flijohen për fole.
Ashtu biri i Shqiptarit,
për Gjuhë e për Atdhe.

Asnjë vështirësi,
as shpata vrastare.
Nuk mund ta çrrënjosë,
Gjuhën tonë shqiptare.