„...në stacionin e vjetër, lash trenin e plakur,
çantën me rroba kam hedhur mbi shpinë,
rrobat e plakura i lidh rripi i vjetër,
duron mos këputet, ngadalë veten ngrin.

Marë rrugën i vetëm çanta më shtyp,
ngjarje portrete ka mendja përveç,
thellë e bën gjurmën këmba në baltë,
tej dëgjoj këngën „mbeç o shok mbeç!"

Prapa është mali i lartë që jeta ngriti,
kurrë s’ do të mund t‘ a ngjit dy herë,
përpara kam pjerrinën, ku vrapoja rininë,
në fund të pjerrinès shtëpinë pa derë..."