Nderojmë me fjalë,
me fjalë vrasim,
me një vështrim ngjallim
mbysim me një vështrim,
me heshtje falim
heshtjen kemi dënim,
meditimi na lind
na plak një meditim,
me mendim prekim
na shtang një mendim,
na zgjon një e vërtetë
një e vërtetë na ngrin,
plagos një gënjeshtër
gënjeshtërta, shpëtim….
Një kujtim mbjell dhimbje
jetë mban një kujtim…

Largësi që tkurren
e zgjaten pa mbarim…

Habi, njeriu …!
Kjo qenie mrekulli,
e vetes kundërshtare,
burgosur në një llambë balte
me një flakëz të brendshme,
të vetëdijshme, shumëvjeçare
që pret të ndizet,
e të ngrohë si dielli
të jashtëzakonshmen brenda nesh,
në këtë botë surreale.