Më pëlqen të mendoj, se Ti je atje,
lartësive të epërme
mbështjellë me petkun e një melankolie
tek vështron njerëzit si braktisin udhën
për t’u arratisur honeve
shkretëtirave të vuajtjes,
në kërkim të burimeve për t’u zhuritur më pas bashkë me bishat…

Më pëlqen të mendoj, se Ti je atje
me vështrimin që kurrsesi nuk turbullohet,
heshtjes që vetëm të shton bekimin
tek vështron plot dhimbje,
të gjithë ata që ta kthyen shpinën
e në pazare ordinerësh të helmuan shpirtrin…

Më pëlqen të mendoj, se Ti je këtu
sa herë zjarret tymuese djegin ëndrrat
për të shuar etjen, vrullin e flakëve…
zbritur përmes krahëve të gjatë të shiut
apo përmes feksjes së rrezes që shpirtin ngroh
me fuqinë e saj ogurmbarë…