M’ u duk sikur humba diellin çmendurak,
kur humba shtëpinë që pata në atdhe,
hënën që përherë më vështronte nga larg
dhe dëshirën për t’u kthyer prapë atje.

Mërzitur, bëj gati dhe një herë valixhet
pengut të mbetur, trishtimit si kujtim
dhe zhytem sërish mjegullës së reve
psherëtimash, lamtumirën t’i le vendit tim.

Më kumbojnë ende zëra në kujtesë
rënkimi i erës, angushtimi i mbledhur
përqafimi i nënës, i të afërmve gjithashtu,
dhe lotët, kaherë, vetmive derdhur.

Më kot mërzitem kur veten pyes,
ku do të vete kur të kthehem pas?!
Kudo do të gjej të ëmblën dashuri
atë të përjetshmen që rritet veç atje…

Dhe heshtur vrapoj përmes shëllunga resh
magjisë së netëve varur në muzg
lëndinave të mekura zgjuar në pranverë,
për të mbërritur shenjtërisë në më të thellin shpirt!