Ra, u thye, u zhduk greminave,
I bardhi kristal i dashurisë.
Ditët zvarriten jetëlëpira
Nga derë e hapur e vetmisë.

Ra, u thye kristali i bardhë,
Embëlsisht, paqësisht, qetësisht.
Çdo ditë mërzia fshinte sytë.
Qielli zbriste poshtë çdo ditë.

Në dorë prita ciflat e mprehta,
Sytë e përlotur fshiva pastaj.
Kanceroze, heshtje shekullore.
Dukshëm buisën gjurmët pas saj.

Ciflat më prenë, më dogjën si prushi,
Të zbehtat faqe dhunuan ato.
Vazhdat e gjakut, gulshe të dhimbjes,
Si kancer mbeten, nuk fshihen dot.

Kërkojmë tani një lot të pastër,
Imazhet turbull notojnë aty.
Rrëshqet, tretet ky lëng i ftohtë,
Unazash kobre na lidhi të dy.