Eshtra të thara në varr dekompozuar,
Shpirtra që vuajnë të enden në ferr,
Makthe që frymën ta zënë papushuar,
Kufijtë e besës i shkelën për tmerr.

Në netët e ftohta të dimrit të gjatë,
Fare pakëz zjarr kërkoj të ngroh gjymtyrët.
Dy bredha ngërthyer mbi mermer të ftohtë,
Përjetësisht tunden në përqafim të thyer.

Gjumin tënd të qetë unë ruaj pas derës,
Endrrat vrapojnë, vrapojnë çmendurisht.
Rrugët e thyera shtruar gurë çakëll,
Të mprehta u ngulen brinjëve sërish.

Pasqyrën nxirre nga xhepi i shqyer,
Lëmo buzëqeshjen, stoli varfanjake.
Lidh kollaren, të lutem, lidhe shtrënguar,
Pastaj hidh pështymën në çdo kthesë shkalle.

Mos vajto sërishmi, ti, për lotin tim,
Lëre të pafajshmin të rrëshqasë ngadalë.
Unë të thashë, të thashë jam pa kthim,
Mallin e zhuritur pse e bëre dallgë?