Dua sërish të t’i puth duart
që janë rrudhur,
si kodrat e këtyre anëve,
ato duar, që dikur
bukë u dhanë partizanëve.

Dhe të vë kokën,
në prehrin tënd,
të më tregosh si dikur përralla,
nga ato që s'gjenden në asnjë vend,
dhe të ma këtë zilinë gjithë mëhalla.

Gjumi të më mundë,
në ritmin e ninullave
që ti këndon për mua,
të më lëmosh ballin,
aty ku fati im u shkrua.

Të më mbulosh pastaj,
kur zbulohem natën
se zë e kollitem,
të shqetësohesh kur më humb,
se mos ujërave mbytem.

Më lër të ta puth ballin,
atë të rrudhurin,
mbushur me brazda hallesh,
mua të paudhin,
të përkëdhelurin tënd
djegur mallesh.

Kam mall e mall e mall për ty
këtu në shpirt,
që ushton
si mijëra zëra tellallësh...