Të vura unë re ty,
kur në turmë kërkoje veç sytë e mi.
Dhe ta dish që nga ajo ditë,
nga mendja s’mu shqitën kurrë ata sytë!

Ata ishin plotë jetë e shkëlqenin,
të vërtetën me zë të lartë rrëfenin.
Shkëlqenin më shumë se yjet në qiell.
Po ku ishe fshehur ti o diell?!

Qëkur u takuan sytë atë ditë,
ndodhi një nga mrekullitë.
Shikimet e bukura, plotë ëmbëlsi,
të bënë njeriun më të veçantë ty.

Pse ashtu më shikon?
Po për dreq pse bën sikur s’kupton?
A nuk të thanë gjithçka sytë?!
Kanë nevojë për shumë fjalë dashuritë?!

Ti më kupton shumë mirë…
Nga sytë më zbërthen shpirtin e dlirë.
E kur të rreshtësh së më shikuari,
Do të kuptoj që kam rreshtur së ekzistuari.