Si ka mundësi që s'munda të të harroj,
edhe pse në llogjikë futa mëndje e zemër!
Sa e zorshme qënka të shtrëngosh shpirtin,
të mos përmendë kurrë një emër!

Mjafton një gërmë, më pas dy rrokje,
dhe kthehesh në adolesht me mall...
Si dikur me një lule orkidee në dorë,
ti dhurosh një poezi puthjes së parë!

Futesh në përrallën e jetes me kujtime,
Në mijëra, që dhe Zoti ka frikë ti shpluhurosë...
Kalëron me qilim fluturues nëpër Shën Valentinë,
dhe rikthehesh në dashurinë që vlen të kujtosh'...

Cila ishte ajo që trembi zemrën,
Ajo që me madhështi të frymëzoi?
Cila pjesë ka për protagoniste femrën...
..., që shpirti yt kurrë s’mundi të harrojë!?

Cila ëndërr u bë kurorë lulesh,
Për kë dashuri zemra derdhi lot,
Cila të ndenji pranë në ditë të vështira,
Kur ngjaje i harruar edhe nga i madhi zot!

Cila, cila ishte, drithërima e parë apo e fundit!?
Kujt do i shkruash emrin me gërma të mëdha!?
Sa shumë trondit shpirtin kjo pyetje, por është veç një,
Ajo, në librin e jetës së njeriut, fillon me germën "A"!