Me fytyra të vrenjtura
Me sy të trishtuar e lot
Me duar të zgjatura nga ti
Ngashërimin nuk e ndal dot.
Dallgë e fortuna padrejtësisë,
Na rrahin na bartin tutje pa mëshirë,
Stoik si lis shekullor qëndruam
Të vobektë, por zemër dëlirë.
Mos më shkelni si milingonë,
Bota sillej për të gjithë njësoj,
Dielli lind për të ngrohur gjithë njerëzimin,
Pse dikujt kjo t'i pengoj.
Ka njerëz që nuk kanë as kulm mbi kokë
A nuk kanë të drejtë për pak mirësi
Asgjë më shumë e asgjë më pak–drejtësi.
Zemra dhemb e gufon si valë deti
Loti ngrirë në faqe mbeti
Për ta lutem perëndisë ditë e natë
Pak, ama pak mëshirë për ata të ngratë.