Natën vonë,
gjumi në labirinthet e syve,
dridhet e fringëllon…
Dua t’ më ipnotizojë,
por ai është arratisur edhe kaq vonë.

Ikën si përherë,
përmbi luginën e madhe.
Shkon e kullot me grykat,
me lugjet e gërxhet, me detet,
me shkumët e valëve…

Po valët nuk flenë, o gjumi im i mirë!
Ato i kanë fletët me shkumë,
si fetat e bukës me gjalpë,
kur m’ i lyente gjyshja dikur…

Ëndërr i thënçin,
ëndërr me sy hapun!

Keni parë të tillë ju miq?!

Unë po shoh çdo natë, e pothuaj çdo ditë
dhe gjumi ka marë arratinë…
Μë dhembin shumë, shumë…, mendimet,
më shumë se kockat e trupit!

Mendimet janë kthyer në anije,
janë kthyer në vaporë të mëdhenj,
në gomone të shpifura e të shpuara,
që transportojnë njerëzit e mi, andej e këtej,
duke i trallavitur, duke i tronditur kudo nëpër botë,
emigrantët e mi,
njerëzit e afërm e të dashtun,
ku edhe vet pata fatin e zi,
të “dekorohem” emigrant që në djep i kapun!

Mëngjes herët,
kockat e mia kërcasin,
mendimet digjen
nga dhimbje mortore…

Gjumi ka marë arratinë,
mjegullat u mërmërijnë valëve,
dielli nuk vonon të lindë
mbi kokat e zbardhura të emigrantëve!