Sa herë ndihem e vetmuar,
Të mendoj me lot ndër sy,
Më mjafton që egziston,
Le mos jemi bashkë të dy.

Do mbledh ngjyrat e ylberit,
Ti bashkoj me sytë e tu,
Edhe skutat e ferrit,
Nga të Zeza ti bëj blu.

Ndonjëherë të më kujtosh,
Si një ëndërr e venitur,
Ndoshta shpejt do kuptosh,
Nuk u lodha duke pritur.

Nuk kam faj që të mendoj,
As zemra nuk ka faj,
Je skalitur aty fortë,
Nuk ka forcē që t"ju ndajë.

Sa herë ndihem e vetmuar,
Nëpër ëndrra lehtē troket,
Nuk kam faj qē të mendoj,
Por as zemra që të pret.