Dielli i shtatorit
lëkurën time e prek,
butë dhe jo egër,
nuk është shumë i nxehtë.

Grimcat e rërës
ngjitur në trupin tim,
ngjasojnë me ato të arit
dhe ngjyrës bronz i japin shkëlqim.

Këmbët e mia prekin detin,
pak i ftohtë m'duket n'fillim,
nuk stepem, thellë zhytem,
valët e tij shuajnë çdo tundim.

E mahnitur si gjithmonë
nga e gjithë kjo madhështi,
i hapi krahët si t'isha flutur
që t'përqafoj kët' pafundësi.